عـنـصر اساسی در پیدایش هر عید، در میان ملتها، حادثه ای سعادت بخش و مسرت انگیز است، که در بستر زمان اتفاق افتاده، ظرف حدوث خود را از قبل و بعد آن متمایز می سازد آنگاه مردم، آن روز را عـیـدنـامـیـده، مـتـنـاسب با فرهنگ و آیین خود، در طول قرون و اعصار سالروزش را گرامی می دارند.
در فـرهـنـگ اسـلامـی، ایـن عـنـصـر اسـاسـی، نعمت نامیده می شود، و هر انسان عاقلی خود را ملزم می داند احسان نعمت دهنده را سپاس گزارد به همین جهت یکی از روشهای کلی دین اسلام در ایـن مـنـاسـبـت هـا تـشـریـع عبادات و اعمال ویژه ای است که موجب نزدیکی بیشتر انسان به پروردگار عالم ـ نعمت دهنده حقیقی ـ می شود.
در روز عـیـد غـدیـر نـیـز همانند سایر اعیاد، عبادات و مراسم ویژه ای سفارش و برنامه ریزی شده است آداب این عید بزرگ از دو ویژگی بارز برخوردار است:
1ـ آداب ایـن روز از نـظـر کـمـیـت و کـیـفـیـت بـا آداب هـیچ یک از مناسبت های اسلامی قابل مـقایسه نیست، به طوری که می توان گفت: آنچه برای روز غدیر وارد شده، شامل طرحی جامع از همه کارهای نیک، اعمال پسندیده و یک زندگی مطلوب فردی و اجتماعی است.
2ـ طـبق روایاتی که از معصومین (ع) در این باره به دست ما رسیده است، هر یک از اعمال و آداب روزغدیر از ارزشی والا برخوردار است، و به همین جهت پاداشی بزرگ در پی دارد.
بـنـابـرایـن روز غـدیـر، مـناسبتی بس ارجمند و حساس است، که باید آن را گرامی داشت و تنها راه بزرگداشت و احترام این روز، التزام به آدابی است که اهل بیت (ع) برای آن مقرر کرده اند.
