امامت نزد شیعه و اهل سنت

حقیقت امامت نزد اهل سنت، با آن چه نزد شیعه است فرق دارد. اهل سنت به امام به عنوان رئیس یک دولت نگاه می‏کنند که مردم یا نمایندگان مردم او را انتخاب می‏کنند. یا با کودتای نظامی و امثال آن بر سر کار می‏آید و در چنین حاکمی جز برخی صفات معروف، چیزی شرط نیست و روشن است که اعتقاد به ریاست یک رئیس‏جمهور یا نخست‏وزیر، از اصول اعتقادی نیست که اگر کسی به پیشوایی و رهبری او اعتقاد نداشته باشد فاسق به شمار آید. در کشورهای اسلامی پیوسته کسی به جای دیگری به حکومت رسیده است، چه با رغبت مردم یا اکراه آنان و هرگز کسی اعتقاد به زمامداری او را از اصول نشمرده و فسق او را موجب خلع او قرار نداده است، وگرنه سنگ روی سنگ بند نمی‏شد.

اما شیعه امامیه به امامت به عنوان استمرار وظایف رسالت می‏نگرند (نه خود رسالت، چون با رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله، نبوت و پیامبری ختم شد(. روشن است که دست یافتن به چنین مقامی یک سلسله صلاحیت‏های بالا می‏طلبد که کسی آنها را نمی‏یابد مگر آن که تحت عنایت‏های ویژه الهی قرار گیرد و در اصول و فروع دین و در عدالت و عصمت و رهبری حکیمانه و شئون دیگر، جای پیامبرصلی الله علیه وآله بنشیند.