انحصار شفاعت در خدا و عدم شرکت دیگری

خداوند می‏فرماید:

»قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِیعاً لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ» (1).

»بگو همه شفاعت از آن خداست، فرمانروایی آسمان‏ها و زمین از آن اوست، سپس به سوی او بازگردانده می‏شوید.«

روشن است که خدا نزد کسی برای کسی شفاعت نمی‏کند، چون او برتر از هر چیز است، و هر چیز در پیشگاه او خاضع است. پس معنای اینکه همه شفاعت از آن اوست این است که خدای سبحان مالک مقام شفاعت است و هیچ کس جز با اجازه او شفاعت نمی‏کند. پس این آیه، هم نفی عقیده مشرکین است که برای غیر خدا شفاعت قائل بودند، هم نفی اعتقاد یهود و نصاری است که به شفاعت مطلق و بی‏قید و شرط در مورد شفاعت کننده و شفاعت شونده معتقدند. شفاعت از آن خداست و برآن سلطه دارد و جز خدا مالک آن نیست و این منافات ندارد با اینکه بندگانی باشند که چون مورد رضایت الهی‏اند، اذن شفاعت داشته باشند. این معنی در دسته بعد می‏آید.

1) زمر: 44.