روایات صریح است در اینکه پیامبر خداصلی الله علیه وآله در مدینه، بدون آنکه خوف، باران یا بیماری و علتی باشد، دو نماز را با هم خوانده است تا جمع بین دو نماز و مشروعیت آن را بیان کند، تا توهم نشود که جدا خواندن واجب است، چرا که پیامبرصلی الله علیه وآله بر خواندن نمازها در وقت فضیلتش استمرار داشته است. پیامبر با عمل خویش ثابت کرد که جمع هم جایز است، هرچند بهتر، خواندن در وقت خودش است.
از آنجا که مضمون این روایات، مخالف با مذاهب رایج فقهی است، شماری از محدثان و اهل فتوا کوشیدهاند روایات را طبق فتواها معنی کنند، به جای آنکه روایات را معیاری برای شناخت حق و باطل قرار دهند. از اینرو بسیاری از ایشان عمل به این روایات را ترک کردهاند. لیکن جمعی هم به آن عمل کرده و طبق آن فتوا دادهاند. طبق آنچه گذشت، نام آنان را ابن رشد در «بدایة المجتهد» و نووی در «المجموع» آورده است.
از میان همه عذرها و توجیههای مخالفان، به یکی از آنها میپردازیم و آن اینکه جمع بین دو نماز، جمع صوری و ظاهری بوده نه حقیقی و دلیل آن هم روشن خواهد شد.
