همان گونه که صحنه هستی و آفرینش، یک مدبّر حقیقی دارد که خدای متعال است، صحیفه تشریع وقانونگذاری هم حاکم یگانهای دارد که خدای سبحان است، او هم حاکم است، هم قانونگذار و مورد اطاعت به ذات. دیگری نه حق حکومت دارد و نه تشریع و نه اینکه از او اطاعت شود، جز به اذن خدا. خداوند میفرماید:
»إِنِ الْحُکْمُ إِلاَّ للَّهِِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ«. (1).
»حکومت جز برای خدا نیست، فرمان داده که جز او را نپرستید«
و میفرماید:
»مَنْ یُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ«، (2).
»هر کس از پیامبر پیروی کند، خدا را اطاعت کرده است«.
و میفرماید:
»وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلاَّ لِیُطاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ» (3).
»هیچ پیامبری نفرستادیم، مگر آنکه به اذن خدا اطاعت شود.«
به هر حال، همه شؤونی که به حکومت و قانونگذاری و اطاعت باز میگردد، ذاتاً برای خداوند ثابت است و برای دیگری با فرمان و اجازه اوست.
1) یوسف: 40.
2) نساء: 80.
3) نساء: 64.
