(متوفّای سال 658 هجری) ـ که ابن صبّاغ مالکی در کتاب «فصول المهمّه» از وی به «امام حافظ» تعبیر می کند، و ابن حجر عسقلانی نیز در «فتح الباری فی شرح صحیح البخاری» به روایات او استناد می جوید ـ در کتاب معروف «کفایة الطالب» در مورد امام حسن عسکری (علیه السلام) می نویسد:
»ابو محمّد حسن العسکری… در خانه اش واقع در شهر سامرّا مدفون گردید، یک پسر از خود باقی گذاشت و او «امام منتظر» ـ صلوات اللّه علیه ـ است، ما کتاب خود را با
نام او به پایان می بریم و جداگانه راجع به وی بحث می نماییم«. (1).
سپس در کتاب معروف دیگرش به نام «البیان فی اخبار صاحب الزمان» به تفصیل درباره آن حضرت سخن می گوید، و روایات وارده در مورد حضرتش را تحت عناوین مختلفی دسته بندی کرده و در باب 25 تحت عنوان: «فی الدلالة علی جواز بقاء المهدی (علیه السلام) حیّاً باقیاً» می نویسد:
»از هنگامی که غیبت نموده تا کنون زنده است و بقای او از نظر عقلی مانعی ندارد«. (2).
1) کفایة الطالب، ص 458.
2) استدلال های مشروح و مفصّل و منطقی این دانشمند را در باب 25 کتاب «البیان فی أخبار صاحب الزمان» بخوانید تا به حقیقت عقیده شیعه درباره مهدی موعود (علیه السلام) به خوبی آگاه شوید.
