از مصادیق رأفت و رحمت اسلام به پیروان ادیان دیگر، حمایت در پناه قانون از هر گونه ظلم و تعدّی است. آنان در صورتی که به شرایط ذمّه عمل کنند جان و مال و آبرویشان در امان است. بررسی موقعیّت اهل ذمّه در مدینه منوّره در صدر اسلام گویای این مدعا است. و نیز حکومت حضرت علیعلیه السلام نیز گواه این واقعیت است. حضرت در جایی میفرماید: «… و قد بلغنی انّ الرجل منهم – ای من جند معاویة – کان یدخل علی المرأة المسلمة و الأخری المعاهدة فینتزع حجلها و قلبها و قلائدها… فلو انّ امرءاً مسلماً مات من بعد هذا أسفاً ماکان به ملوماً«؛(1) «… به من خبر رسیده که فردی از لشکر معاویه بر زن مسلمان و زنی دیگر از اهل کتاب که همپیمان با مسلمانان است وارد شده و خلخال و دستبند و گردنبند آنها را به زور گرفته است… لذا اگر انسان مسلمانی بعد از این واقعه به جهت تأسّف بر آن بمیرد نباید سرزنش شود.«
1) کافی، ج 5، ح 6، باب فضل الجهاد، کتاب الجهاد.
