مرحوم علاّمه مجلسی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ در کتاب شریف «بحار الانوار» از کتاب «مشارق الانوار» تألیف حافظ رجب برسی که از علما و محدّثان شیعه است، خبری را در باره ظهور امام زمان (علیه السلام) از سطیح کاهن بدین مضمون نقل نموده است:
»ذاجدن پادشاه برای استفسار از موضوعی که در آن تردید داشت به دنبال سطیح کاهن فرستاد. چون سطیح آمد خواست او را امتحان کند، لذا یک دینار در کفش خود پنهان کرد و آن گاه به وی اجازه داد که داخل شود. چون وارد شد شاه گفت: ای سطیح! برای تو چه پنهان کرده ام؟
سطیح گفت: به خانه خدا و صخره صمّا و سخت و محکم و شب ظلمانی و صبح نورانی و هر گویا و گنگی، در کفش خود یک دینار پنهان کرده ای!
شاه پرسید: این را از کجا دانستی؟
سطیح گفت: از یک نفر جن که مانند برادر، همه جا با من همراه است.
شاه گفت: ای سطیح! از آنچه در روزگاران پدید می آید مرا مطلع گردان.
سطیح گفت: ای پادشاه! هنگامی که نیکان از میان بروند، و اشرار به جاه و مقام برسند، و مقدرات الهی را تکذیب نمایند، و اموال را به سختی حمل کنند، و دیدگان از گنه کاران بترسد، و صله رحم را قطع نمایند، و فرومایگان ظاهر شوند و غذاهایی که در عالم اسلام حرام است حلال شمارند، و اختلاف کلمه پدید آید، و عهد و پیمانها شکسته شود، و احترام به یکدگر ـ در میان مردم ـ کم گردد، ستاره دنباله داری که عرب را پریشان کند، طلوع نماید.
در آن هنگام باران نبارد، و رودها خشک شود، و اوضاع روزگار دگرگون گردد، و نرخها در همه جای جهان بالا رود. سپس طایفه بربر با پرچمهای زرد سوار بر اسب های تاتاری و اصیل روی می آورند تا این که وارد مصر شوند. آن گاه مردی از اولاد صَخْر (1) خروج می کند و پرچمهای سیاه را به پرچمهای سرخ تبدیل می نماید و محرمات را مباح می گرداند و زنان را در مقام شکنجه به پستانها آویزان می نماید و کوفه را غارت می کند…
در آن موقع «مهدی» فرزند پیغمبر ظاهر می شود، و این در وقتی است که مظلومی در مدینه و پسر عموی وی در خانه خدا کشته شود، و امر پوشیده آشکار گردد، و با علایم ظهور موافق باشد.
پس در این وقت، مردی شوم و سیاه دل با یاران ستمگرش می آید، و رومیان دست به کشتار می زنند، و بزرگان را می کشند. در این هنگام آفتاب می گیرد، و لشکرها می آید و صفها آراسته می گردد.
آنگاه پادشاهی از صنعای یمن که مانند پنبه سفید، و نام او «حسین» یا «حسن» است خروج می کند، و با خروج او عمر فتنه ها به پایان می رسد.
در این موقع، آن مرد مبارک و پاکیزه سرشت و راهنمای راه یافته و سیّد علوی نسب ظاهر می شود، و مردم را از پریشانی نجات می دهد. تیرگیها با نور روی او بر طرف می شود، و حق به وسیله او آشکار می گردد، و اموال را به طور مساوی میان مردم تقسیم می نماید؛ آن گاه شمشیر در غلاف کند و دیگر خون کس نریزد و مردم در کمال نشاط و سرور زندگی کنند.
او از سرچشمه زلال عدالت چشم روزگار را از خس و خاشاک ظلم و ستم پاک کند، و حق را به اهل حق برگرداند، و میهمانی را در میان مردم افزون گرداند، و با عدالت خود، غبار ضلالت و گمراهی را از میان ببرد؛ پس زمین را پر از عدل و داد کند و عالم را پر از برکت نماید«. (2).
به اُمید آن روز، و در انتظار و اشتیاق رسیدن آن روز مبارک که امید همه اُمّتها و ملّتها، یکتا بازمانده حجّت های پروردگار حضرت مهدی (علیه السلام) ظهور فرموده، حکومت نمونه و ایده آل خود را در سرتاسر جهان مستقر ساخته، و قسط و عدالت بر تمام پهنه گیتی سایه گستر شده، و دیدگان رمد دیده و هجران کشیده ما به جمال دل آرای آن مهر تابان و خورشید فروزان روشن و منوّر گردد. ان شاء اللّه.
1) صَخْر: نام ابو سفیان پدر معاویه است، و مقصود از او سفیانی مشهور می باشد.
2) بحار الانوار، ج 51، ص 162؛ مشارق انوار الیقین فی اسرار أمیرالمؤمنین (علیه السلام(، ص 130.
