مورّخ مشهور، مؤلف تاریخ فارسی «حبیب السیر» و متوفّای سال 942 که خود دختر زاده «میرخواند» مؤلّف کتاب «روضة الصفا» است، در جلد دوّم «حبیب السیر» ضمن شرح حال ائمّه معصومین (علیهم السلام) چنین می نویسد:
»ذکر امام مؤتمن ابوالقاسم محمّد بن الحسن (علیهما السلام) ؛ تولّد همایون آن دُر دُرج ولایت وجوهر معدن هدایت به قول اکثر اهل روایت، در منتصف شعبان سنه خمس و خمسین و مأتین (255) در سامرّا اتّفاق افتاد… و آن امام ذو الاحترام در کنیت و نام با حضرت خیر الانام ـ علیه و آله تحف الصلاة والسلام إلی یوم القیام ـ موافقت دارد، و مهدی و منتظر و خلف صالح و صاحب الزمان و حجّت و قائم، از جمله القاب آن جناب است…
و صاحب الزمان ـ علیه سلام اللّه المنّان ـ در زمان معتمد خلیفه ـ عبّاسی ـ در سنه خمس و ستین و مأتین (265) در سردابه سرّ من رأی (سامرّا) از نظر فرق برایا غایب شده… و بنابر زعم شیعه اثنی عشریّه، کالشمس فی وسط السماء ظاهر و هویدا می گردد که مهدی از اولاد امجاد امام حسین (علیه السلام) خواهد بود، بلکه به ثبوت می پیوندد که صاحب الزمان حضرت محمّد بن الحسن عسکری (علیه السلام) است.
و بعد از انقضای زمان غیبت طولانی ظهور خواهد نمود و عیسی بن مریم (علیهما السلام) چون از آسمان فرود آید، در نماز به آن جناب اقتدا خواهد کرد، و لوازم اطاعت و شرایط متابعتش به جای خواهد آورد…» (1).
1) حبیب السیر، ج 2، ص 100 ـ 113.
