(از علمای اواخر قرن سیزدهم) در کتاب نور الابصار ـ که در سال 1290هجری قمری از تألیف آن فراغت یافته است ـ به مناسبت معرفی و شناساندن مهدی موعود (علیه السلام) چنین می نویسد:
»… در ذکر مناقب محمّد بن الحسن الخالص بن علی الهادی بن محمّد الجواد بن علی الرضا بن موسی الکاظم بن جعفر الصادق بن محمّد الباقر بن علی زین العابدین بن الحسین بن علی بن ابی طالب ـ رضی اللّه عنهم ـ.
مادرش کنیزی بود که به وی نرجس ـ یا صیقل و یا سوسن ـ می گفتند. کنیه او ابوالقاسم است و شیعه به او حضرت حجّت و مهدی و خلف صالح و قائم و منتظر و صاحب الزمان می گویند، و مشهورترین لقب آن حضرت، مهدی (علیه السلام) است.
او جوانی چهارشانه، خوش صورت، دارای موهایی جاذب است که بر دو طرف شانه اش فرو ریخته، و پیشانی باز و نورانی و بینی کشیده و باریک دارد، دربانش محمّد بن عثمان بوده و او آخرین امامان اثنا عشریه به مذهب امامیّه است«.
سپس می نویسد:
»در کتاب «فصول المهمّه» گوید: وی در سرداب سامرّا غایب شد، در حالی که نگهبانان فراوانی بر آن گماشته بودند، و در صواعق می گوید: او همان است که قائم منتظر نامیده می شود…» (1).
1) نور الابصار، ص 185، طبع اجنو، دار الفکر، 1399 و ص 342، طبع دار الجیل بیروت.
