شفاعت به اذن خدا

آیاتی هست که به روشنی دلالت بر شفاعت کسانی با اذن الهی دارد. امّا اینکه آنان کیانند؟ قرآن از آنان چیزی نمی‏گوید. اینک آیات:

1. «مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ«، (1) «کیست که نزد خدا شفاعت کند، مگر به اذن او.«

2. «ما مِنْ شَفِیعٍ إِلاَّ مِنْ بَعْدِ إِذْنِهِ«، (2) «هیچ شفیعی نیست، مگر پس از اجازه او.«

3. «لا یَمْلِکُونَ الشَّفاعَةَ إِلاَّ مَنِ اتَّخَذَ عِنْدَ الرَّحْمنِ عَهْداً» (3) «مالک شفاعت نیستند، مگر کسی که نزد خداوند، عهد و پیمانی گرفته باشد.«

پس فرق میان شفاعت مردود و شفاعت مأذون روشن شد. شفاعتِ مطلق، یعنی شفاعت بدون اذن خدا یا شفاعت بت‏ها، مردود است و شفاعت دیگران که خدا به آنان اذن داده و نزد پروردگار عهدی گرفته‏اند، شفاعت مقبول است.

1) بقره: 255.

2) یونس: 3.

3) مریم: 87.