یکی از بزرگان مشایخ صوفیّه، در «مرآت الاسرار» راجع به حضرت مهدی (علیه السلام) چنین می نویسد:
»ذکر آن آفتاب دین و دولت، آن هادی جمیع ملّت و دولت، آن قائم مقام پاک احمدی، امام بر حقّ، ابوالقاسم محمّد بن الحسن رضی اللّه عنه.
وی امام دوازدهم است از ائمّه اهل بیت. مادرش اُمّ ولد بود، نرجس نام داشت. ولادتش شب جمعه، پانزدهم ماه شعبان سنه خمس و خمسین و مأتین (255(… در سرّ من رأی ـ سامرا ـ واقع شد.
و امام دوازدهم در کنیت و نام حضرت رسالت پناهی موافقت دارد، و القاب شریفش، مهدی، حجّت، قائم، منتظر، صاحب الزمان، و خاتم اثنا عشر است.
و صاحب الزمان در وقت وفات پدرش امام حسن عسکری (علیه السلام) پنج ساله بود که بر مسند امامت نشست چنانچه حقّ تعالی یحیی بن زکریّا (علیه السلام) را در حال طفولیّت حکمت کرامت فرمود و عیسی بن مریم (علیه السلام) را در وقت صبا (هنگام کودکی) به مرتبه بلند رسانید، و همچنین او را در صِغَر سن، امام گردانید.
سپس می گوید: و خوارق عادات او نه چندان است که در این مختصر گنجایش شود… و حضرت شیخ محی الدین عربی در کتاب «فتوحات» و حضرت مولانا عبدالرحمان جامی در کتاب «شواهد النبوّة» تمام احوالات و کمالات و حقیقت ولادت و غیبت امام محمّد بن الحسن العسکری (علیه السلام) را مفصّلاً و به وجه احسن از ائمّه اهل بیت عترت و ارباب سیرت روایت کرده اند.
و حضرت شیخ سعد الدین حموی درباره امام مهدی (علیه السلام) یک کتاب تصنیف و دیگر چیزهای بسیار با او همراه نموده است که دیگر هیچ آفریده ای را در آن اقوال و تصرّفات ممکن نیست، و در آن کتاب آورده است که چون مهدی (علیه السلام) ظاهر شود ولایت مطلقه آشکار گردد و ظلم و ستم برچیده شود و اختلاف مذاهب از بین برود، چنان که اوصاف
حمیده او در احادیث نبوی وارد شده است که مهدی (علیه السلام) در آخر زمان آشکار گردد و تمام ربع مسکون در روی زمین را از ظلم و جور پاک سازد و یک مذهب پدید آید«. (1).
1) کشف الاستار، ص 49 و در چاپ دیگر، ص 81 ـ 83؛ و المهدی الموعود المنتظر، ج 1، ص 205.
