مـرحوم محدث قمی در کتاب شریف مفاتیح الجنان، عقد اخوت را در زمره آداب عید غدیرشمرده می نویسد:
شایسته است در این روز عقد اخوت با اخوان مؤمنین و کیفیت آن به نحوی که شیخ ما در مستدرک وسـائل (1) از کـتـاب زادالـفردوس نقل فرموده چنین است که بگذارد دست راست خودرا بر دست راست بردار مؤمن خود و بگوید:
و اخـیـتـک فـی اللّه و صافیتک فی اللّه و صافحتک فی اللّه و عاهدت اللّه و ملائکته و کتبه و رسله و انـبـیائه والا ئمة المعصومین علیهم السلام علی انی ان کنت من اصحاب الجنة والشفاعة واذن لی بان ادخل الجنة لا ادخلها الا و انت معی.
یعنی: در راه خدا با تو برادر شدم و در راه خدا با تو صافی شدم و در راه خدا با تو دست دادم و با خدا و فـرشـتگان و کتابهای آسمانی و رسولان و پیامبرانش و ائمه معصومین عهد کردم، که اگر من از اهل بهشت و شفاعت بودم و اجازه یافتم وارد بهشت شوم جز با تو وارد نشوم.
آنگاه طرف مقابل بگوید: قبلت، یعنی: قبول کردم.
پس از آن بگوید: اسقطت عنک جمیع حقوق الا خوة ما خلا الشفاعة والدعا والزیارة.
یعنی: تمام حقوق برادری جز شفاعت و دعا و دیدار را از تو ساقط کردم.
وظـایـف هـر مـؤمـن در قـبـال برادران دینی خود دو گونه است: برخی دارای حکم شرعی بوده تکلیف محسوب می شوند، بدین معنا که هر مؤمنی موظف است، در قبال برادران ایمانی خود به آنها ملتزم باشد پاره ای دیگر حقوقی هستند که به دیگری تعلق دارد.
از آنـجـا کـه حـکـم شـرعـی قـابـل اسـقاط نیست، یعنی هیچ کس نمی تواند حکم شرع را ساقط کـنـد، بنابراین آنچه در این عقد اسقاط می شود، جنبه دوم است، یعنی هر کس حق مطالبه خود را ساقط می کند، اما از آن جهت که هر یک از این حقوق از احکام شرع بوده و هر کس مامور به امتثال آنهاست، ساقط شدنی نیستند.
1) مستدرک الوسائل، ج 6، ص 278، حدیث شماره 6843.
