در کتاب «عقد الدرر«، از ابوسعید خدری روایت کرده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
»لاتقوم الساعة حتّی تُملأ الأرض ظلماً وعدواناً ثمّ یخرج من عترتی ـ أو من أهل بیتی ـ من یملأها قسطاً و عدلاً، کما مُلئت ظلماً وعدواناً«. (1).
»رستاخیز به پا نمی شود تا این که زمین پر از ظلم و دشمنی گردد، در آن هنگام مردی از عترت ـ یا از اهل بیت ـ من قیام می کند و آن را پر از عدل و داد می نماید همان گونه که پر از ظلم و دشمنی شده است«.
ابن حجر مکّی نیز، از احمد حنبل و ماوردی نقل کرده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
»ابشروا بالمهدی، رجل من قریش من عترتی«. (2).
»مژده باد شما را به مهدی! او مردی از قریش و از عترت من است«.
در «مسند» احمد بن حنبل نیز از قول ابوسعید خدری آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
»یُملأ الأرض ظلماً وجوراً، ثمّ یخرج رجل من عترتی یملک سبعاً ـ أو تسعاً ـ فیملأ الأرض قسطاً وعدلاً» (3).
»زمین پر از ظلم و جور خواهد شد؛ در آن موقع، مردی از عترت من قیام می کند، هفت ـ یا نُه ـ سال در روی زمین حکومت می نماید و سراسر زمین را پر از عدل و داد می سازد«.
در کتاب «مطالب السؤول» درباره معنای «عترت» چنین می نویسد:
»گفته شده: معنای کلمه «عترت» عشیره، ـ یعنی طایفه، فامیل و خویشان نزدیک ـ است. قول دیگر آن است که: عترت به معنای ذرّیه ـ یعنی نسل و فرزند ـ است، و این هر دو معنا درباره آل پیغمبر (صلی الله علیه وآله وسلم) صدق می کند؛ زیرا آنان هم طایفه، فامیل و خویشان نزدیک، و هم نسل و فرزند آن حضرت هستند.
امّا عشیره، اهل و عیال نزدیک هستند که آنان چنین بودند، و امّا ذریّه، اولاد دختر انسان را گویند، و قول خدای تعالی در رابطه با حضرت ابراهیم (علیه السلام) بر این معنا دلالت می کند، چنان که می فرماید:
(وَمِنْ ذُرّیَّتِهِ داووُدَ وَسْلَیمانَ وَأیّوُبَ وَیُوسُفَ وَمُوسی وَهارون… وَزَکرِیّا وَیَحْیی وَعِیسی وَإلْیاسَ کُلٌ مِنَ الصّالِحِینَ(. (4).
»از فرزندان ابراهیم است: داوود، سلیمان، أیّوب، یوسف، موسی و هارون… و زکریّا و یحیی و عیسی و الیاس که همگی آنها از مردمان شایسته بودند«.
در این آیات، خداوند پیامبرانی را نام برده و آنها را از ذرّیّه و فرزندان حضرت ابراهیم (علیه السلام) شمرده است؛ از جمله این پیامبران، حضرت عیسی (علیه السلام) است که نسب شریفش از طرف مادرش، حضرت مریم (علیها السلام(، به حضرت ابراهیم (علیه السلام) می رسد«. (5).
1) عقد الدرر، ص 36، باب 1، ح 3.
2) الصواعق المحرقه، ج 2، ص 479.
3) مسند احمد، ج 3، ص 28.
4) سوره انعام، آیه 84 و 85.
5) المهدی، ص 56.
