مهدی از فرزندان حسنین است

در کتاب «فرائد السمطین«، در حدیثی طولانی از قول علی بن علی هلالی از پدرش روایت کرده است که گفت:

در حال احتضار رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) محضر آن جناب شرفیاب شدم؛ فاطمه زهرا (علیها السلام)

بالای سر رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) نشسته، با صدای بلند گریه می کرد. در این هنگام رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) دیدگان خود را به سوی او دوخت و فرمود:

دخترم! چه چیز تو را به گریه در آورد؟

فرمود: می ترسم پس از تو تباه و نابود گردم.

آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) برای تسلاّی دخترشان، فضایل اهل بیت را ذکر کردند، از آن جمله فرمودند:

»دو سبط این اُمّت از ما هستند و آن دو، پسران تو، حسن و حسین (علیهما السلام(، هستند که سرور جوانان اهل بهشت می باشند و قسم به پروردگاری که مرا به حقّ مبعوث نمود! مهدی این اُمّت از نسل این دو تن حسن و حسین (علیهما السلام) خواهد بود«. (1).

در کتاب «ذخائر العقبی» از قول ابو ایّوب انصاری آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:

»یولد منهما الحسن والحسین (علیهما السلام) مهدیّ هذه الاُمّة«. (2).

»مهدی این اُمّت از این دو تن حسن و حسین (علیهما السلام) به دنیا خواهد آمد«.

در کتاب «ینابیع المودّه«، به نقل از کتاب «جواهر العقدین» می گوید:

»برکات دعای رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) در وقت تزویج فاطمه به علی ـ رضی اللّه عنهما ـ در نسل حسن و حسین (علیهما السلام) ظاهر شد؛ بعضی از نسل آن دو بزرگوار آمدند و رفتند و بعضی از آنان بعداً می آیند و اگر در بین آیندگان کسی غیر از حضرت مهدی (علیه السلام) نباشد، برای برکت دعای پیامبر کفایت می کند«. (3).

جهت این که حضرت مهدی (علیه السلام) از فرزندان حسنین (علیهما السلام) به شمار آمده است این

است که «فاطمه«، مادر امام باقر (علیه السلام) ـ همسر امام زین العابدین (علیه السلام) ـ دختر امام حسن مجتبی (علیه السلام) است، از این رو امام محمّد باقر (علیه السلام) و امامان بعدی حسنی و حسینی هستند و حضرت مهدی (علیه السلام) نیز، نوه دختری امام حسن مجتبی (علیه السلام) و نوه پسری امام حسین (علیه السلام) است.

1) این حدیث شریف را عدّه زیادی از علمای اهل سنّت و امامیّه به صورت مختصر و مفصّل نقل کرده اند. برای دستیابی به منابع فراوان آن می توانید به این کتابها مراجعه فرمائید: عقد الدرر، ص 275؛ ذخائر العقبی، ص 135؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 165؛ فرائد السمطین، ج 2، ص 84؛ ینابیع المودّه، ج 3، ص 90 و در چاپ دیگر، ص434، باب73؛ بحار الانوار، ج 51، ص78 ـ 79؛ غایة المرام، ص 699؛ بشارة الاسلام، ص 33.

2) ذخائر العقبی، ص 146.

3) ینابیع الموده، ج 3، ص 261، باب 73، ح 2.