موفّق بن احمد خوارزمی حنفی ـ که اهل سنّت او را صدر الأئمّه خوانده اند ـ در کتاب «مقتل الحسین (علیه السلام(» از ابی سلمی ـ شتربان رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) ـ روایت کرده است که گفت: من از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شنیدم که می فرمود:
»شبی که مرا به آسمانها سیر دادند، خداوند عزیز ـ جل ثناؤه ـ فرمود: پیامبر به آنچه از جانب پروردگارش به او فرو فرستاده شد، ایمان آورد.
من گفتم: و مؤمنان (نیز ایمان آوردند(.
خدای متعال فرمود: راست گفتی ای محمّد! چه کسی را به جانشینی خود در میان امّت گذاشتی؟
گفتم: بهترین آنها را.
خطاب رسید: علی بن ابی طالب را؟
گفتم: آری پروردگارا!
فرمود: ای محمّد! من نظری به زمین افکندم و از میان اهل زمین تو را برگزیدم و نامی از نام های خود برای تو برگرفتم؛ پس من در جایی یاد نمی شوم مگر آن که تو هم با من یاد شوی، من محمودم و تویی محمّد. بار دیگر نظری به زمین افکندم و «علی» را برگزیدم و نامی از نامهای خود را برای او برگرفتم؛ پس من
اعلا هستم و او علی است.
ای محمّد! من تو را و علی، فاطمه، حسن، حسین و امامان از فرزندان حسین را از نور خود آفریدم و ولایت شما را بر اهل آسمانها و زمین ها عرضه داشتم، هر که آن را پذیرفت در نزد من از مؤمنان است و هر که نپذیرفت در نزد من از کافران است.
ای محمّد! اگر بنده ای از بندگان من، مرا آن قدر عبادت کند تا از پای در افتد و یا بدنش مانند مشکی خشکیده گردد، سپس در حالی که منکر ولایت شماست نزد من آید، او را نمی آمرزم مگر آن که اقرار به ولایت شما نماید.
ای محمّد! آیا دوست داری که آنها را ببینی؟
گفتم: آری پروردگارا!
فرمود: به طرف راست عرش توجّه نما.
چون به طرف راست عرش خدا نگریستم، علی، فاطمه، حسن، حسین، علی بن حسین، محمّد بن علی، جعفر بن محمّد، موسی بن جعفر، علی بن موسی، محمّد بن علی، علی بن محمّد، حسن بن علی و مهدی (علیهم السلام) را دیدم که هاله ای از نور آنها را احاطه کرده است و آنها ایستاده، نماز می خوانند و او ـ یعنی حضرت مهدی (علیه السلام) ـ در وسط آنها مانند ستاره درخشان بود.
پس خداوند فرمود: ای محمّد! اینها حجّتهای من هستند و مهدی انتقام گیرنده عترت تو است. به عزّت و جلال خودم سوگند! او حجّتی است که ولایتش بر اولیای من واجب است و اوست که از دشمنان من انتقام خواهد گرفت«. (1).
آری خواننده گرامی! مهدی موعود منتظر (علیه السلام) فرزند بلافصل امام حسن عسکری (علیه السلام) است و رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه وآله وسلم) نیز در ضمن حدیث مفصّلی که شیخ الاسلام حموینی شافعی و گروهی از علمای امامیّه آن را نقل کرده اند، نسب شریف او را به طور صریح و روشن این گونه بیان فرموده است:
خداوند تبارک و تعالی در صلب امام حسن (عسکری (علیه السلام() نطفه ای مبارک، میمون، پاک و پاکیزه قرار داده که هر مؤمنی که خداوند از او پیمان ولایت اهل بیت (علیهم السلام) گرفته، از او خشنود می شود و هرکس که درباره او تردید داشته و منکر وجودش گردد از او روی می گرداند.
او امامی پارسا، پاکیزه، هادی و مهدی است که مورد پسند درگاه خداوند است. آغاز و انجامش عدالت است؛ به عدالت حکومت می کند و به عدالت فرمان می دهد، او خدای تعالی را تصدیق می کند و خداوند هم او را در فرمانی که صادر می کند تصدیق می نماید… همراه او صحیفه و نوشته مهر شده ای هست که شماره اصحاب و کلیّه خصوصیّات و ویژگی های یارانش، با اسم، نسب، شهر، شغل، زبان و القاب در آن نوشته شده است…» (2).
1) مقتل الحسین، خوارزمی ج 1 ص 95 و فرائد السمطین ج 2 ص 319 ح 571.
2) فرائد السمطین ج 2 ص 158؛ بحارالانوار ج 52 ص 310 و ج 36 ص 207؛ اعلام الوری ص 381؛ منتخب الاثر ص 131؛ بشارة الاسلام ص 8.
