پیروان این مکتب روایات زیادی از رسول خدا (ص) از طریق ائمه اهل بیت- علیهم السلام- نقل کردهاند، و روایات زیاد دیگری از علی (ع) و سایر امامان- علیهم السلام- دارند که امروز از منابع اصلی معارف و فقه شیعه محسوب میگردد، از جمله کتابهای چهار گانه زیر که به کتب اربعه معروف شده است: «کافی«، «من لا یحضره الفقیه«، «تهذیب» و «استبصار» را میتوان نام برد. ولی تکرار این موضوع را ضروری میدانیم که هر حدیثی در یکی از این منابع معروف یا سایر منابع معتبر وجود داشته باشد به این معنی نیست که آن حدیثبه خصوص معتبر است، بلکه هر حدیثی سلسله سندی دارد که باید هر یک از رجال سند آن جداگانه در کتب رجال مورد بررسی قرار گیرد، هر گاه تمام رجال سند مورد اعتماد بودند، آن حدیثبه عنوان یک حدیث صحیح پذیرفته میشود، در غیر این صورت، مشکوک یا ضعیف است و این کار تنها در خور آگاهان و علمای علم حدیث و رجال است.
از این جا به خوبی روشن میشود که وضع جمع آوری احادیث در کتب شیعه با منابع معروف اهل سنت متفاوت است چرا که در کتب معروف صحاح مخصوصا صحیح بخاری و صحیح مسلم، مبنای نویسندگان این بوده است، که احادیثی را گرد آوری کنند که نزد آنها صحیح و معتبر بوده است و به همین دلیل هر یک از آن احادیث میتواند، برای دستیابی به عقاید اهل سنت مورد استناد قرار گیرد (1) در حالی که مبنای محدثان شیعه به این بوده که همه احادیث منسوب به اهل بیت- علیهم السلام- را جمع آوری کنند، و شناخت صحیح از غیر صحیح را به علم رجال واگذار کردهاند- دقت کنید.
1) به مقدمه «صحیح مسلم» و «فتح الباری فی شرح صحیح البخاری» مراجعه شود.
