پیامبران خدا مخصوصا پیامبر اسلام (ص) هیچ گونه امتیاز «نژادی» و «قومی» را نمیپذیرفتند، بلکه تمام نژادها و زبانها و اقوام و ملتهای جهان، همه و همه در نظرشان یکسان بود، قرآن خطاب به همه انسانها میگوید: «یا ایها الناس انا خلقناکم من ذکر و انثی و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا ان اکرمکم عند الله اتقاکم، ای مردم ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیرهها و قبیلهها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید (ولی اینها ملاک امتیاز نیست) گرامیترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست!» (1).
در حدیث معروفی از پیامبر اسلام (ص) آمده است که در سرزمین منی (در مراسم حج) در حالی که بر شتری سوار بود رو به سوی مردم کرد، و این سخنان را ایراد فرمود: «یا ایها الناس! الا ان ربکم واحد و ان اباکم واحد، الا لا فضل لعربی علی عجمی، و لا لعجمی علی عربی، و لا لاسود علی احمر، و لا لاحمر علی اسود، الا بالتقوی، الا هل بلغت؟!قالوا نعم!قال لیبلغ الشاهد الغائب، ای مردم!بدانید: خدای شما یکی است و پدرتان یکی، نه عرب بر عجم برتری دارد، و نه عجم بر عرب، نه سیاهپوست بر گندمگون، و نه گندمگون بر سیاهپوست، مگر به تقوا، آیا متن دستور الهی را ابلاغ کردم؟همه گفتند: آری!فرمود: این سخن را حاضران به غائبان برسانند!» (2).
1) سوره حجرات، آیه 13.
2) تفسیر قرطبی، جلد 9، صفحه 6162.
