حقیقت امامت را نزد اهل سنت دانستی. بر اساس دیدگاه آنان در امامت، جز شرایطی که در رؤسای دولتها وجود دارد شرط نیست. اما امامت نزد شیعه، با حقیقت امامت نزد برادران اهل سنت متفاوت است. امامت، یک رهبری الهی و استمرار همه وظایف نبوت است. جز دریافت وحی از خدا، مقتضای این دیدگاه، اتّصاف امام به همه شرایطی است که در پیامبر است، جز این که وحی به او نمیرسد.
توضیح این که: پیامبر اکرمصلی الله علیه وآله خلأ بزرگ و مهمی را در حیات امت اسلامی پر میکرد و مسئولیتها و کارهای او تنها دریافت وحی الهی و رساندن به مردم نبود، بلکه وظایف زیر را هم بر عهده داشت:
1. تفسیر قرآن و شرح اهداف آن و کشف رموز و اسرار کتاب خدا.
2. بیان احکام موضوعات و مسائلی که در زمان حیات و دعوتش پیش میآمد.
3. پاسخ به حملههای شکّ آفرین و سئوالهای دشوار و شبههانگیز که دشمنان اسلام از یهود و نصاری بر میانگیختند.
4. حفاظت از دین در برابر تحریف و دستکاری و مراقبت از آن چه مسلمانان از اصول و فروع دین از او میآموختند، تا در آن موارد نلغزند.
امامت نزد شیعه امامیه حقّ کسی است که این خلأ بزرگ را که با رحلت پیامبرصلی الله علیه وآله پیش میآید پر کند، افزون بر رهبری در امور دنیا مثل تأمین امنیت کشور و حفظ مرزها و اجرای حدود و نشر دین حنیف با تلاشی پیگیر.
