خداوند حکیم، مردان شایستهای را برای هدایت و سعادتمند ساختن انسان برگزید. آنان همان پیامبران الهیاند که فیض هدایت الهی به واسطه آنان بربندگان جاری شده است. بعثت انبیا برای رسیدن انسان به کمالی که هدف خلقت اوست لازم است، چرا که عقل او هرچند در پیمودن راه کمال، مؤثر و مفید است، ولی کافی نیست.
تفاوت دیدگاه و اندیشههای بشری در اخلاق و اقتصاد و روابط اجتماعی و جوانب دیگر زندگی، بهترین دلیل است بر اینکه انسان از شناخت صحیح این مسائل ناتوان است. خداوند میفرماید:
»کانَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللَّهُ النَّبِیِّینَ مُبَشِّرِینَ وَ مُنْذِرِینَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمُ الْکِتابَ بِالْحَقِّ لِیَحْکُمَ بَیْنَ النَّاسِ فِیمَا اخْتَلَفُوا فِیهِ» (1).
»مردم در آغاز یک دسته بودند، پس خداوند پیامبران را بشارت دهنده و بیمدهنده فرستاد و همراه آنان کتاب آسمانی را به حق فرستاد، تا در میان مردم در آنچه اختلاف داشتند داوری کند.«
1) بقره: 213.
