نفی کننده شفاعت

در قرآن کریم تنها یک آیه است که ظاهر آن شفاعت را به نحو مطلق نفی می‏کند:

»یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْناکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَ یَوْمٌ لا بَیْعٌ فِیهِ وَ لا خُلَّةٌ وَ لا شَفاعَةٌ وَ الْکافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ» (1).

»ای اهل ایمان، از آنچه به شما روزی دادیم انفاق کنید، پیش از آنکه روزی برسد که در آن روز، نه داد وستدی است، نه دوستی و نه شفاعت، و کافران همان ستمگرانند.«

ولی دقت در ذیل آیه «وَ الْکافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ» ثابت می‏کند که آنچه نفی شده است، شفاعت در حق کافران است، افزون بر اینکه خداوند در آیه بعد، شفاعت با اذن او را ثابت می‏کند:

»مَنْ ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ» (2).

»کیست که جز با اذن او نزد او شفاعت کند؟.«

1) بقره: 254.

2) همان: 255.