تبرک به آثار اولیا

تبرّک در لغت، مشتق از «برکت» به معنای افزونی در نعمت است.

امّا در اصطلاح آن است که موحّدان، از رهگذر تبرّک به پیامبر اکرم‏صلی الله علیه وآله و بندگان صالح خدا و تبرک به آثار باقی مانده از آنان، درخواست افاضه نعمت و افزایش برکت کنند. معنای این آن نیست که تبرک جوینده، راه‏ها و اسباب طبیعی را برای رسیدن به خواسته‏هایش به روی خود ببندد، بلکه در همان حال که به علل و اسباب طبیعی تکیه می‏کند، راه تبرک را در برابر خود باز می‏گذارد، تا از این طریق، به فیض الهی که از این مجرا نازل می شود، افزون بر آنچه از راه اسباب طبیعی می‏رسد، دست یابد.

مسلم است که میان آثار پیامبران و صالحان و خیراتی که انسان از این راه به دست می‏آورد رابطه مادی وجود ندارد، لیکن همانگونه که گفته شد فیض‏های الهی بربندگان گاهی از غیر مجرای طبیعی افاضه می‏شود، آنجا که اراده الهی بر این باشد که حاجت‏های یک انسان مؤمن را از راه تبرّک به پیامبر یا آثار بازمانده از او برآورده سازد. آیات قرآن کریم و روایات فراوانی بر این حقیقت تأکید دارد. افزون بر اینکه هیچ مانع عقلی نیست که آثار پیامبر و صالحان در اجابت خواسته‏های انسان اثر گذار باشد. اینک برخی از آیاتی که در این زمینه است: