محدثان از پیامبر اکرمصلی الله علیه وآله روایت کردهاند که فرمود:
»مَثَلِ اهل بیت من در امتم، همچون مثلِ کشتی نوح است، هر که بر آن سوار شود نجات یابد و هر که عقب بماند هلاک شود.» (1).
آن حضرت، خاندان خود را به کشتی نوح تشبیه کرده، در این که هر که در دین به آنان روی آورد و اصول و فروع دین را از آنان بیاموزد، از عذاب دوزخ رها میشود و هر که تخلّف کند، همچون کسی خواهد بود که در طوفان نوح به کوه پناه برد تا از عذاب الهی ایمن شود، با این تفاوت که او در آب غرق شد و این در آتش فرو میرود. وقتی که شأن و منزلت عالمان اهل بیت چنین باشد، پس به کجا میروید؟
ابنحجر میگوید: وجه تشبیه آنان به کشتی آن است که هر کس آنان را دوست بدارد و بزرگ بشمارد و به شکرانه نعمت الهی، از روش عالمان این خاندان پیروی کند، از ظلمت مخالفتها میرهد و هر که تخلف کند در دریای ناسپاسی نعمتها غرق میشود و در دشتهای طغیان هلاک میگردد. (2).
1) ر.ک: غایة المرام، بحرانی: ص 434 – 417؛ المراجعات، نامه 8، حواشی احقاق الحق: ج 9.
2) الصواعق المحرقه: ص 191، باب 11؛ سید شرف الدین در المراجعات میگوید: من از ابنحجر میپرسم اگر مقام اهل بیت این است، پس چرا در هیچ یک از فروع دین و عقاید و علوم قرآن و حدیث و اخلاق و سلوک و آداب، از آنان پیروی نکرد و از آنان عقب ماند و خود را در دریای ناسپاسی غرق کرد و در بیابان طغیان به هلاکت افکند؟!.
