خیانت به سبب آمیزش پنهانی

خداوند روزه ماه رمضان را واجب ساخت و آمیزش شبانه را بر روزه‏دار حرام کرد. گروهی از مسلمانان مخفیانه آمیزش می‏کردند، در حالی که بر آنان حرام بود.

ابن‏کثیر گوید: در آغاز اسلام چنان بود که کسی که روزه خود را افطار می‏کرد، خوردن و آشامیدن و آمیزش تا وقت عشاء برای او حلال بود و اگر پیش از آن می‏خوابید، هر گاه می‏خوابید، یا نماز عشاء را می‏خواند، خوردن و آشامیدن و آمیزش تا شب آینده بر او حرام بود. بعضی از مسلمانان در ماه رمضان پس از عشاء غذا خوردند و با زنان آمیزش کردند که عمر بن خطاب هم از آنان بود. در این مورد شکایت نزد رسول‏خداصلی الله علیه وآله آوردند. خدا هم این آیه را نازل فرمود:

»أُحِلَّ لَکُمْ لَیْلَةَ الصِّیامِ الرَّفَثُ إِلی نِسائِکُمْ…«؛ (1).

»آمیزش با زنانتان در شبِ روزه‏داری بر شما حلال شد. آنان پوشش شمایند، شما هم پوشش آنانید. خداوند دانست که شما به خود خیانت می‏کنید، بر شما توبه کرد و از شما گذشت، اکنون با آنان می‏توانید آمیزش کنید و در پی چیزی باشید که خداوند بر شما واجب ساخته است«.

آیا کسانی را که با ارتکاب حرام بر خودشان خیانت کردند، می‏توان عادل و دارای ملکه بازدارنده از گناهان کبیره و اصرار بر صغیره دانست؟ یا آنکه بیشتر آنان این ملکه را نداشتند و درجه متوسّطی از ایمان و تقوا داشتند و دنیا دوستی و لذت‏های دنیا گاهی بر آنان غلبه می‏کرد.

1) همان: ج1، ص219؛ همان: ج4، ص1639، بقره: 187.