خیانت بعضی از بدریون

خداوند می‏فرماید:

»وَما کانَ لِنَبِیٍّ أَنْ یَغُلَّ وَمَنْ یَغْلُلْ یَأْتِ بِما غَلَّ یَوْمَ الْقِیامَةِ ثُمَّ تُوَفَّی کُلُّ نَفْسٍ ما کَسَبَتْ وَهُمْ لا یُظْلَمُونَ«؛ (1).

»برای پیامبر هرگز روا نیست که خیانت کند، و هر کس خیانت کند، خیانتش را در روز قیامت به همراه می‏آورد، سپس هر کس پاداش آنچه را کرده کامل دریافت می‏کند و به آنان ستم نمی‏شود«.

ابن کثیر گوید: آیه در باره یک قطیفه سرخی نازل شد که در روز بدر گم شد. بعضی از مردم گفتند: شاید پیامبر خداصلی الله علیه وآله آن را برداشته است! در این باره زیاد حرف زدند. این آیه «وَما کانَ لِنَبِیٍّ…» نازل شد و دامن آن حضرت را از هر گونه خیانت در ادای امانت و تقسیم غنیمت پاک دانست، سپس تأکید دارد که برخی از اصحابش خیانت کرده‏اند. (2).

آیه، از میزان خوش‏گمانی و اعتقاد آنان به رسول خداصلی الله علیه وآله خبر می‏دهد، تا حدّی که آن حضرت را به خیانت در امانت و تقسیم اموال متهم نمودند، سپس بیان می‏کند که بعضی اصحاب خیانت کردند، آنان که نسبت به جایگاه پیامبرصلی الله علیه وآله نادان بودند، یا آنان که در اموال مسلمانان خیانت کردند، نمی‏توانند عادل باشند. این، حال بدریّون است، نه بادیه‏نشینان یا طُلقاء و فرزندانشان و نه منافقین. تا چه رسد به آنان که پس از ایشان بودند. کسی که این آیات و آنچه را پیرامون آنها وارد شده و احادیث و سخنان را بخواند، سپس باز هم بدون تحقیق بر عدالت همه صحابه اصرار ورزد، هم به خود ظلم کرده است، هم به امتِ خود.

1) آل عمران: 161.

2) تفسیر ابن کثیر: ج1، ص421؛ تفسیر طبری: ج4، ص155 و منابع دیگر.