فرق مسجود له و مسجود علیه

بسیار تصوّر می‏شود که تعهد به سجود بر زمین یا آنچه از زمین می‏روید، بدعت است و پنداشته می‏شود تربتی که بر آن سجده می‏شود بت است. اینان فرقی میان «مسجودٌ له» و «مسجودٌ علیه» نمی‏گذارند و می‏پندارند سنگ یا تربتی که در برابر نمازگزار نهاده می‏شود بتی است که نمازگزار آن را با نهادن پیشانی بر آن می‏پرستد. ولی شیعه را چه باک، اگر مخالفش کوتاه بین است و بین این دو نکته فرق نمی‏گذارد و می‏پندارد آنچه بر آن سجده می‏شود همان کسی است که برای او سجده می‏شود و کار موحّد را با مشرک قیاس می‏کند، تنها به این دلیل که ظاهر کارشان مثل هم است و او ظاهر را می‏بیند، با اینکه معیار، توجه به درون و باطن است، بت‏پرست، بت را می‏پرستد و برای آن سجده می‏کند و جلوی خود می‏گذارد و در برابر آن رکوع و سجود می‏کند، لیکن موحّدی که می‏خواهد تا نهایت مراتب بندگی را ابراز کند، برای خدای سبحان خضوع و سجود می‏کند و پیشانی بر خاک و سنگ و سنگریزه می‏نهد، تا با این کار، خاکساری و بی‏قدری خود را اظهار کند و بگوید: خاک کجا و آفریدگار املاک کجا؟

آری، سجده کننده بر تربت، آن را نمی‏پرستد، بلکه با سجود بر آن در پیشگاه خدا کرنش می‏کند و کسی که این را درک نکند کودن است و همه نمازگزاران را مشرک خواهد پنداشت و طبق این نگاه، باید آنکه بر فرش و پارچه و جز اینها سجده می‏کند نیز عبادتگر اینها باشد. شگفتا!

آمِدی از علی‏علیه السلام روایت کرده است که فرمود: سجود جسمانی بر خاک نهادن اعضای شریف است. (1).

1) غرر الحکم: ج1، ص107، شماره 2234.