کسانی هستند که تا حدی با شیعه هم عقیدهاند. نووی آنها را برشمرده است، همچون عطاء و طاووس که گفتهاند: وقتی سایه چیزی به اندازه خودش شد وقت عصر داخل شده و پس از آن وقتِ مشترکِ ظهر و عصر است تا غروب خورشید. این قول، وقت خاص را آن میداند که سایه به اندازه شاخص شود و پس از آن را تا غروب وقت مشترک میداند و این نزدیک به نظریه شیعه است.
مالک گوید: وقتی سایه شاخص به اندازه آن شد، پایان وقت ظهر و آغاز وقت مشترک ظهر و عصر است و اگر سایه به نحو آشکاری از اندازه شاخص بیشتر شود وقت نماز ظهر خارج شده است. (1) این قول هم بخشی از وقت یعنی پس از برابر شدن سایه با شاخص را تا افزایش آشکار سایه نسبت به شاخص، وقت مشترک ظهر و عصر میداند. سپس از او نقل کرده که وقت ظهر تا غروب آفتاب امتداد دارد. (2) و اقوال دیگری که به نوعی با فقه شیعه موافقتهایی دارد.
1) المجموع: ج3، ص24.
2) همان: ص27.
