در جـنـگ صـفـیـن امیرالمؤمنین (ع) نامه ای نوشت، و اصبغ بن نباته را ماموریت داد که آن را به مـعاویه رساند هنگامی که اصبغ وارد مجلس معاویه شد، گروهی از بزرگان لشکر از جمله دو نفر از صـحـابـی رسـول خدا ابوهریره و ابودردا در مجلس حضور داشتند اصبغ می گوید: هنگامی که مـعاویه نامه را خواند گفت: «چرا علی قاتلان عثمان را به ما تحویل نمی دهد» من گفتم: «ای مـعاویه! خون عثمان را بهانه مکن، تو در پی قدرت و حکومتی تو اگر می خواستی به عثمان کمک کـنـی، در زمـان حـیـاتش کمک می کردی ولی تو به خاطر آنکه خون او را دست آویز قرار دهی، به قـدری درنـگ کـردی تـا او کـشته شد» معاویه از این سخن برآشفت و من که می خواستم بیشتر خشمگین شود، به ابوهریره گفتم: «ای صحابی رسول خدا (ص) تو را به خدای یگانه، دانای آشکار و نـهـان و بـه دوستش محمد مصطفی سوگند می دهم آیا تودر روز غدیر حاضر بودی؟» گفت: «آری من حاضر بودم«.
گفتم: «در آن روز درباره علی از رسول خدا (ص) چه شنیدی؟» گفت: «شنیدم که می فرمود: هر کس من مولای اویم، علی مولای اوست خدایا! دوست بدار هر که او را دوست دارد، دشمن بدار هر که را بااو دشمن است، یاری کن هر که او را یاری می کند، رها کن هر کس که او را رها می کند«.
گفتم: «ای ابوهریره! پس چرا تو با دشمنان او دوستی و با دوستان او دشمنی می کنی؟«.
ابوهریره آهی کشید و گفت: انا للّه و انا الیه راجعون (1).
افـزون بـر ایـن در مـوارد بسیاری، مردم عادی به حدیث غدیر، بر افراد سرشناسی که به مقتضای این حدیث عمل نکرده با امیرالمؤمنین (ع) مخالفت کردند، استدلال کرده اند، که از آن جمله است:
1) تذکرة الخواص، ص 83.
