خالفان سیاسی که با یکدگر پیمان سیاسی، نظامی بستند معتقد بودند که: تا پیامبر (ص) زنده است آنها نمی توانند به اهداف سیاسی خود برسند. پس تمام طرح ها و نقشه ها را برای دوران پس از پیامبر نگهداشتند تا رسول خدا)ص) بر منبر مدینه یا در کوچه و خیابان، یا در اجتماعات معمولی، از امامت امام علی (ع) و فرزندانش سخن می گفت و رهنمود می داد، برای مخالفان هر ناگوار بود اما تا حدودی قابل تحمل بود.
روز غدیر خم بدنبال سالها تذکر و رهنمود، از نظر کاربردی وارد نهایی ترین مرحله تحقق رهبری شده و از آن اجتماع عظیم برای امام علی (ع) بیعت گرفت. زیرا احادیث و روایات را می توان با تهاجم و محاصره فرهنگی بدست فراموشی سپرد، اما بیعت 120 هزار زن و مرد حاجیان از حرم بازگشته را چگونه می شود بدون فشار نظامی از خاطره ها زدود؟ از فرهنگنامه ها پاک کرد؟ از ذهن ها و دلها شست؟ اینجا بود که چاره ای جز حرکت نظامی و رسوائی خود ندیدند.
