مهدی از فرزندان حضرت علی است

در کتاب «ینابیع المودّه«، از ابن عبّاس روایت کرده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:

»إنّ علیّاً وصییّ، ومن ولده القائم المنتظر المهدی، الّذی یملأ الأرض قسطاً و عدلاً کما مُلئت جوراً وظلماً، والّذی بعثنی بالحقّ بشیراً و نذیراً، إنّ الثابتین علی القول بإمامته فی زمان غیبته لأعزّ من الکبریت الأحمر«. (1).

»علی (علیه السلام) وصی من است و از فرزندان اوست قائم منتظر، حضرت مهدی (علیه السلام) که زمین را پر از عدل و داد می کند همان گونه که پر از ظلم و جور شده باشد؛ قسم به پروردگاری که به حقّ مرا بشارت دهنده و بیم دهنده مبعوث نمود! کسانی که در زمان غیبت او بر امامت او ثابت قدم بمانند، از کبریت احمر، کیمیاترند…«

باز در «ینابیع المودّه» از علی (علیه السلام) روایت کرده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:

»یاعلیّ! أنت وصییّ، حربک حربی، وسلمک سلمی، وأنت الإمام وأبو الأئمّة الاحدی عشر الذین هم المطهّرون المعصومون، ومنهم المهدیّ الذی یملأ الأرض قسطاً وعدلاً، فویل لمبغضیهم«. (2).

»ای علی! تو وصیّ منی؛ جنگ با تو، جنگ با من است؛ سازش با تو سازش با من است. تو امام و پدر یازده امام هستی که از هر پلیدی پاک و پاکیزه، و از هر خطا و لغزشی مصون و محفوظ هستند. از جمله آنها مهدی (علیه السلام) است که روی زمین را از عدل و داد پر می کند. پس وای بر دشمنان آنها!«

و در کتاب «بحار الانوار«، از عبداللّه بن عمرو بن عاص روایت کرده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:

»المهدیّ هو رجل من ولد هذا ـ وأشار بیده إلی علی بن أبی طالب (علیه السلام) ـ به یمحق اللّه الکذب، ویذهب الزمان الکلبِ، (و) به یخرج ذلَّ الرقِّ من

أعناقکم«. (3).

»مهدی (قائم) (علیه السلام) مردی از فرزندان این است ـ و با دست مبارک خود به علی (علیه السلام) اشاره فرمود ـ خداوند به وسیله او دروغ را محو می کند و سختی روزگار را برطرف می گرداند و طوق بندگی را از گردن های شما بیرون می آورد«.

همچنین در کتاب «بحار الانوار«، در حدیثی آمده است که علی (علیه السلام) فرمود:

»… آگاه باشید، به خدا سوگند که من و این دو پسرم، حسن و حسین (علیهما السلام(، کشته می شویم و خداوند در آخرالزمان و پایان روزگار، مردی از فرزندان مرا بر می انگیزد که خون ما را مطالبه کرده، انتقام ما را بگیرد. او از دیده ها پنهان خواهد شد تا گمراهان شناخته شوند«. (4).

1) ینابیع المودّه، ج 3، باب 87، ص 109 و در چاپ دیگر، ص 448.

2) همان، ج 1، باب 16، ص 253 و منتخب الاثر، ص 56، ح 1.

3) بحار الانوار، ج 51، ص 75، ح 29؛ غیبت شیخ طوسی، ص 114.

4) بحار الانوار، ج 51، ص 112، ح 7، غیبت نعمانی، ص 140، ح 1.