حافظ ابو عبدالله گنجی شافعی در کتاب «البیان«، و علاّمه مؤمن بن حسن شبلنجی در تفسیر آیه شریفه: «لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّین کُلِّهِ وَکَفی بِاللّهِ شَهِیداً» (1) از سعید بن جبیر نقل کرده اند که گفته است: «منظور از این آیه، مهدی ـ موعود ـ از فرزندان فاطمه (علیها السلام) است«. (2).
در حدیث دیگری که در تفسیر همین آیه شریفه از امام صادق (علیه السلام) روایت شده چنین آمده است که آن حضرت فرمود:
»این آیه در حقّ قائم آل محمّد (علیهم السلام) نازل شده است، و او امامی است که اسلام را بر همه ادیان پیروز می گرداند و زمین را پر از عدل و داد می کند چنان
که پر از ظلم و ستم شده باشد. این آیه از آیاتی است که تأویلش بعد از تنزیل آن تحقّق خواهد یافت«. (3).
با توجّه به آیات شریفه مزبور و ده ها آیه دیگر، این معنا به خوبی روشن می شود که، دنیا روزی در پیش دارد که آیین مقدّس اسلام بر تمام ادیان جهان غلبه خواهد کرد، و به جز اسلام، دینی در روی زمین باقی نخواهد ماند. آن عصر درخشان و روزگار طلایی که بشر در انتظار آن است، همان روزِ قیام پر شکوه منجی بشر، و دوران ظهور مبارک مهدی موعود (علیه السلام) می باشد.
ناگفته نماند، آیاتی که به وجود مقدّس مهدی موعود (علیه السلام) و ظهور مبارک آن حضرت تفسیر و تأویل شده و در منابع معتبر شیعه و سنّی ثبت و ضبط گردیده، فراوان است و ما اگر بخواهیم همه آنها را یکجا گرد آوری نماییم به طول خواهد انجامید و از مقصد دور می شویم. از این رو، به همین مقدار بسنده نمودیم. (4).
1) سوره فتح، آیه 28.
2) البیان گنجی شافعی، باب 25 و استدلال به جواز بقاء مهدی، و نور الابصار ص 186.
3) المحجة، ص 208 ـ تفسیر قمی، ج 2، 317 ـ بحار الانوار ج 51، ص 50، ح 22.
4) کسانی که طالب تفاصیل بیشتری هستند می توانند به کتابهای دیگری که در این زمینه نگاشته شده، مانند: بحار الانوار، ج 51 باب آیات مأوّله، الزام الناصب، ینابیع المودّة، موعود قرآن و کتب تفاسیر مراجعه فرمایند.
