در کتاب «غیبت» شیخ طوسی (رحمه الله) از ابو سیعد خدری روایت کرده است که گفت:
از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شنیدم که بر فراز منبر می فرمود:
»مهدی از عترت و اهل بیت من است. او در آخر زمان ظهور می کند. در آن هنگام آسمان بارانش را فرو می فرستد، زمین گیاهان خود را می رویاند. و او سراسر روی زمین را پر از عدل و داد می نماید، آن چنان که دیگران ـ ستمگران ـ آن را پر از ظلم و جور کرده باشند«. (1).
در کتاب «عقد الدرر«، باب سوم از قول ابو سعید خدری از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) نقل کرده است که آن حضرت فرمود:
»در آخر الزمان مردی جوان، با چهره ای زیبا و بینی کشیده، که از عترت من است قیام می کند، زمین را پر از عدل و داد می نماید، همان گونه که پر از ظلم و جور شده باشد…» (2).
در کتاب «دلائل الامامة» از قول ابو سعید خدری آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود:
»مژده باد شما را به ظهور مهدی که او در آخر الزمان به هنگام سختی روزگار و
فتنه و اختلاف و عدم امنیت می آید، و خداوند به وسیله او زمین را پر از قسط و عدل می نماید«. (3).
و در روایات اهل بیت (علیهم السلام) در ضمن روایتی از امام محمّد باقر (علیه السلام) نقل شده است که فرمود:
»دولت ما آخرین دولتهاست و هیچ خاندانی نیست که حکومتی برای آن مقدر شده باشد، جز این که پیش از ما به حکومت می رسد تا وقتی که ما به حکومت رسیدیم کسی نگوید: اگر ما نیز به قدرت می رسیدیم، همانند اینان رفتار می کردیم، و این است معنای کلام خداوند که فرموده است: «وَ الْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ» (4) سرانجام از آن پرهیزکاران است«. (5).
و در روایت دیگری از امام صادق (علیه السلام) آمده است که فرمود:
لِکُلِّ اُناس دَوْلَةٌ یَرْقبونَها
وَدَوْلَتُنا فِی آخِرِ الدَّهْرِ تَظْهَرُ
»برای هر قومی دولتی هست که فرا رسیدن آن را انتظار می کشند، ولی دولت ما در آخر الزمان ظاهر می شود«. (6).
1) غیبت شیخ طوسی، ص 111، ص 180؛ بحار الانوار، ج 51 ص 74، ح 25؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 502، ح 294 ؛ منتخب الاثر، ص 169، ح 81. و در چاپ دیگر، ص 222، ح 81.
2) عقد الدرر، باب 3، ص 39.
3) دلائل الامامة، ص 250؛ منتخب الاثر، ص 171، ح 88 و در چاپ دیگر، ص 468، ح 454، باب الامام صاحب الزمان (علیه السلام(، ح 58.
4) سوره اعراف، آیه 128 و سوره قصص، آیه 83.
5) بحار الانوار، ج 52، ص 332، ح 58 ؛ اثبات الهداة با ترجمه فارسی، ج 7، باب 32، ص 35، ح 369 ؛ اثبات الهداة، ج 3، ص 516، ح 369؛ غیبت شیخ طوسی، ص 282، و در چاپ دیگر، ص 472، و با ترجمه فارسی،ج 2، ص 359، ح 7.
6) بحار الانوار، ح 51، ص 143، ح 3؛ منتخب الاثر، ص 169، ح 84.
