تلاوت قرآن از افضل عبادات است و کمتر عبادتی به پایه آن میرسد، چرا که این تلاوت الهامبخش اندیشه در قرآن، و اندیشه و تفکر، سرچشمه اعمال صالح است.
قرآن خطاب به پیامبر اسلام (ص) میگوید: «قم اللیل الا قلیلا، نصفه او انقص منه قلیلا، او زد علیه و رتل القرآن ترتیلا،… شب را جز کمی بپا خیز، نیمی از شب را (بیدار باش) یا کمی از آن کم کن، یا بر آن بیفزا، و قرآن را با دقت و تامل بخوان!» (1).
و خطاب به همه مسلمانان میگوید: «فاقرؤا ما تیسر من القرآن، آنچه برای شما میسر است قرآن بخوانید!» (2).
ولی همان گونه که گفته شد تلاوت قرآن باید وسیلهای برای تفکر و تدبر در معنی و محتوای آن باشد، و تفکر و اندیشه نیز باید، مقدمه عمل به قرآن گردد: «افلا یتدبرون القرآن ام علی قلوب اقفالها، آیا آنها در قرآن تدبر نمیکنند یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است«. (3).
»و لقد یسرنا القرآن للذکر فهل من مدکر، ما قرآن را برای تذکر آسان ساختیم آیا کسی هست که متذکر شود (و عمل کند(!» (4).
»هذا کتاب انزلناه مبارک فاتبعوه، این کتابی است پر برکت که (بر تو) نازل کردیم، پس از آن پیروی کنید!» (5).
بنابراین آنها که به تلاوت و حفظ قرآن قناعت میکنند، و از «تدبر» و «عمل» به قرآن خبری ندارند، گر چه یکی از سه رکن را انجام داده، ولی دو رکن مهمتر را از دست دادهاند و گرفتار خسارت عظیمی شدهاند.
1) سوره مزمل، آیات 2- 4.
2) سوره مزمل، آیه 20.
3) سوره محمد، آیه 24.
4) سوره قمر، آیه 17.
5) سوره انعام، آیه 155.
